O oynar benim yerime sokaklarında memleketimin. Eski günlerdeki gibi çınarların altında kovalamaca oynar, bir bakarsın benim yerime gider Gazi İlkokuluna. Ekmek alır fırından, ucundan ısıra ısıra eve gider. Ayağında gri delikli bir naylon ayakkabı var, yürüdükçe komik sesler çıkarır. O kadar temiz, o kadar masum ki... Kötülükle tanışmamış hiç. Siyah Beyaz Mutlu bu çocuk benim memleketimden en sevdiğim arkadaşım. 22 yıldır beraber yaşıyoruz Ankara`da.
Ellerimi gökyüzüne açıyorum ve ve gözlerimi kapatıyorum ya tüm fotoğraflarımda.
Yanımdaki Siyah Beyaz Mutlu Çocuğu siz de görüyor musunuz?

1980 yılında babamın görev yeri olması sebebi ile Mersin ili Gülnar ilçesinde doğdum. İlk ve
Orta öğrenimimi Mersin`de tamamladım. 1998 yılında Üniversite tahsilim için Ankara`ya
geldim ve o günden bu tarafa Ankara`da ikametgâh etmekteyim.
2005 yılında vatani görevimi Gaziantep`te yaptım. Öğrencilik yıllarımda bütün boş vakitlerimde hikâyeler kurgular ve bunları bir ajandaya not alırdım. Yazdıklarımı kimse ile paylaşmıyordum, bu durum askere gidene kadar bu şekilde devam etti. Askerde yazmış olduğum hikâyelerin olduğu ajandamı maalesef kaybettim. Birçok şiir ve hikâyenin olduğu bu ajandayı kaybetmek beni çok üzdü. Askerliğim boyunca komutanlarımın izni ile askerlerin okuyabileceği alanlara vatan sevgisi üzerine bazıları gerçek bazıları kurgu hikâyeler yazdım. Nöbetten gelen askerler bu hikâyeleri okuyor benden ertesi gün yenisini talep ediyorlardı. Teskeremi aldığım zaman nizamiye de nöbetçi bir askerin "çavuşum sen gidiyorsun ama hikâyeler devam edecek mi demesini hiç unutamıyorum"
Askerlikten sonra mesleğim olan Mali Müşavirliğe yoğunlaştım ve meslek stajımı başlattım. 2007 yılında evlendim ve iki çocuk babasıyım. 2015 yılına kadar mesleki mevzuat ile ilgili konularla ilgilendiğimden dolayı hikâyeler ve edebiyattan biraz uzaklaştım. 2015 Temmuz ayında annemin vefat etmesi ve benim evde annemin sandığından bulduğum bir siyah beyaz fotoğrafla her şey tekrar başladı. Önce siyah beyaz mutlular adında bir sosyal medya hesabı açtım. Bu sayfayı açma sebebim Mut ile ilgili gün yüzüne çıkmamış fotoğraflara ulaşmaktı. Dört yıl boyunca binlerce fotoğrafa ulaştım. İstediğim bu fotoğraflardan ilham alarak hikâyeler yazmaktı. Sonradan fark ettim ki fotoğraflara notlar yazan yorumlar yazan birçok kişi gurbette yaşıyor ve Mut hasreti çekiyordu. İşte bu benim siyah beyaz mutlu hikâyeleri yazmama sebep oldu. 2019 yılına kadar kurgu hikâyeler yazdım fakat bir türlü istediğim gibi olmuyordu. 2019 Ekim ayında Viyana`ya bana her zaman destek olan İbrahim Arı`nın yanına ziyarete gittim. Üç gün gece gündüz hikâyeleri okuduk ve maalesef başarısız bir çalışma olduğuna karar verdik. Ben kendimden ve hikâyelerden umudumu kesmiştim ki İbrahim Bey " Serkan bence kendi hikâyelerini yazmalısın" dedi. Seyahat boyunca düşündüm. Aradığım Siyah Beyaz Mutlu çocuk bendim. Önce kendi hikâyemi yazmalıydım. 2020 yılında hikâyelerimi yazdım ve bu hikâyeler mutilcemiz.net sayfasında yayınlanmaya başladı. Gelen tepkiler güzel oldukça yazdım. Bir yılda 40 yakın hikâye yazdım. Bu hikâyelerden 23 tanesi Siyah Beyaz Mutlu Hikâyeler kitabını oluşturdu. Annemin dedesinin İstiklal savaşı hatıratları benim için en büyük ilham kaynağı oldu. 2021 ağustos ayında kitabım yayınlandı. Günahıyla sevabıyla doğruları ve yanlışları ile memleketime bir eser bırakmak için beş yıl boyunca büyük bir çaba sarf ettim.
Sosyal medyada bir video izlemiştim..
Büyükanne torununa diyordu ki
"Kızım yeryüzünde yaşayanların milyonlarca katı toprağın altında ve milyonların çoğu unutuldu. Sadece kim hatırlanıyor biliyor musun?
Dünyaya bir eser bırakanlar…..